سیم (وایر) ارتودنسی

 انواع سیم ارتودنسی

سیم یا وایر متصل به بریس ارتودنسی از آن رو شکل قوسی دارد که دندان‌های بالا و پایین هر کدام قوس خاصی را تشکیل می‌دهد. این سیم قوسی شکل مانند موتوری توسط اورینگ یا لیگاچورهای فلزی روی براکت ها قرارگرفته و دندان‌ها را هدایت و جابجا می‌کند. در واقع بریس بدون سیم بی‌فایده است و دندان‌ها را حتی یک صدم میلی‌متر هم حرکت نمی‌دهد. سیم ارتودنسی در اندازه‌های مختلف و از مواد متفاوت تهیه می‌شود.  

ویژگی های سیم ارتودنسی

دندان‌ها در ابتدای دوره ارتودنسی کج و نامرتب است، بنابراین سیم متصل به بریس باید به اندازه‌ای منعطف باشد که بتواند پس از خم شدن یا تغییر شکل دادن به حالت اولیه برگردد. نیرویی که سیم را به حالت اولیه برمی‌گرداند همان نیرویی است که دندان‌ها را حرکت می‌دهد. سیم باید در عین فنری بودن نیروی ملایمی را به گونه‌ای وارد کند که براکت‌ها هنگامی که متخصص ارتودنسی آن‌ها را از طریق سیم به هم متصل می‌کند، از جا درنیایند. 

 متخصص ارتودنسی

با مرتب‌تر شدن دندان‌ها متخصص ارتودنسی سیم‌های قبلی را با سیم‌های قوی‌تری تعویض می‌کند که سفت‌تر هستند و خاصیت ارتجاعی کمتری دارند. این سیم‌های محکم‌تر و قوی‌تر این امکان را برای متخصص فراهم می‌آورد تا کنترل بیشتری بر حرکت دندان‌ها داشته باشد.

اندازه سیم‌های ارتودنسی

منظور از اندازه سیم ارتودنسی مقطع عرضی یا ضخامت سیم است. در سیم‌های ساخته شده از یک ماده معین، هر چه مقطع عرضی کوچکتر باشد، سیم کمتر محکم بوده و خاصیت ارتجاعی بیشتری دارد.  

مقطع‌های عرضی مختلف سیم‌های ارتودنسی

سیم ارتودنسی دایره‌ای

مقطع عرضی سیم‌های گرد کاملاً حالت دایره‌ای شکل دارد. سیم‌های گرد معمولاً در مراحل اولیه درمان به منظور ردیف کردن دندان‌ها به کار برده می‌شود؛ چون در سیم‌های تهیه شده از یک ماده معین سیم‌های گرد خاصیت ارتجاعی بیشتری دارند و متخصص ارتودنسی می‌تواند تمام دندان‌ها را تحت تاثیر سیم قرار دهد، بدون آن که براکت‌ها از جا در بیایند. اگر سیم مورد استفاده بیش از حد سفت باشد و محکم روی دندان‌های نامرتب قرار گیرد، سیم فشار بیش از حدی را به براکت وارد می‌کند و براکت از روی دندان جدا می‌شود. 

سیم ارتودنسی چهارگوش

مقطع عرضی سیم‌های چهارگوش مستطیلی یا مربعی شکل است. این شکل از سیم معمولاً در مراحل بعدی  ارتودنسی و پس از صاف‌تر شدن دندان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. از آنجایی که شیار مخصوص قرارگیری براکت روی سیم چهارگوش است، سیم‌های چهار گوش به خوبی داخل براکت‌ها جفت می‌شوند مانند قرار گرفتن دست در دستکش اما در ابتدای درمان به علت کم بودن مقطع سیم نسبت به حفره براکت، سیم‌ها ممکن است مانند قرار گرفتن دستی کوچک در دستکشی بزرگ باشند. اما در پایان درمان با افزایش قطر سیم‌ها، حفره براکت و سیم جفت‌شده، و مانند یک دست بزرگ در یک دستکش بزرگ به نظر می‌رسد. سیم چهارگوش با محکم گرفتن براکت حرکت دندان‌ها را بهتر از سیم گرد کنترل می‌کند.